Merhaba ara sıra düşünürken kafama takılan konulardan birisi bu. Benlik nedir. Neden ben diyoruz. Bu ben ruhmudur. Bir beyin kendi kendine ne yapıyorda konuyu kişiselleştiriyor. Benim aklıma en yatkın olay ruh diye geçiyor. Beyinle girdiği bağlaman benliğini buluyor. Ruh değil bir sinir bir enerji ise bu benlik bugün ben isem yarın da enerjiyle yanımdaki bir bedene yanlışlıkla geçip o bedeneben deme ihtimalim oluşur. Ve sonsuza kadar kaybolmadan bedenden bedene gider dururum. Ancak öyle olmuyor. Gözümüzü açıyoruz kapatıyoruz mutlu olup üzülüyoruz. Ve belkide en çok üzgün olduğumuz anda benliğe ulaşıyoruz. İçinde üzüntüyü hisseden sana. Ben bazen nefislede bağlanıyor. Hata yaptığında benlik utanıyor. Yada onu gamsızlıkla besleyip bir dolandırıcı yaptıklarından rahatsız olmaz pozisyona geliyor. Elin saydam olsa bedenine soksan kendini tutacakmış gibisin. Ama bunu söylerken bile benliği kafa tasının içinde düşünmüyorsun. Evrende herşey birbirinin kopyası gibi sanki bir güneşin tıpkı bir insan gibi büyümesi yaşlanınca cüce olması. Ve sonunda patlayıp yeni gezegen ve yıldızlara fırsat doğması. Belki evrenin yapısıda aynıdır. Biri neyse binide odur. Ve belkide burdan yola çıkarak dünyanın benliği onun çekirdeği insanınki ise ruhudur.

 Anne karnindayken bir bitkiden farksizmisiz gibi gecen süre. Gelismemiz,büyümemiz icin gerekli olan her madde bir kanal yolu ile anneden sömürülüyor. Bir nevi konakci parazitler gibiyiz.
Dogum sonrasi bir öfke ve nefret ve siddet gösteriyoruz, rahatimiz bozuluyor ve bunuda avazimiz ciktigi Kadar bagirarak gösteriyoruz.
Anneden sömürmemize yarayan bag koptu.
Ilk ögrendigimiz annemizin agzimiza tikistirdigi memesinin bizi rahatladan bir sivi salgiladigi oluyor.Her seferinde ona ihtiyacimiz oldugunu ögrendik, bunu istedigimizide gösterebilecegimiz tek yetenegimiz sesimiz.


Iki yasina gelene kadar olan kisimlar anlik, yasa ve unut ile geciyor.
Kisiye göre degisebilir en eski hatira ve genellikle siddet ve travma icerir.
En cok ihtiyacimiz olanda bu, hayatta kalabilmek icin siddetin seceresini tutariz aklimizda.
Bir adimiz oldugunu ögreniyoruz, babamiz ve annemiz oldugunu.
Iste ilk benlik, yani ben olusmaya basliyor.
Insanlarin isimleri var, evlerde yasiyorlar. Adres bilgisi, Telefon numaraniz.Kardesleriniz. Is adresiniz, arkadaslariniz, onlarin tipleri ve özellikleri. Beslediginiz evcil hayvan.... Bunlarin hepsi beni olusturuyor.
Ögrendikleriniz, okuduklariniz, duyduklariniz, hastaliklariniz, izlediginiz filimler,kötü aliskanliklariniz beni sekillendiriyor.

Hayvanlarda da benlik var, bazilari anlik yasiyor bazilari ise uzun süre ayni beni koruyor.
Kisa ömürlü canlilarda uzun süreli devam eden ayni benlikten söz edemeyiz diye düsünüyorum
buna ihtiyaclari yoktur.
Onlarda birseyler ögreniyorlar ve bu bilgileri uzun süre muhafaza edebiliyorlar. Sanirim ögrendiklerimiz biraz farkli. Onlar nasil hayatta kalabileceklerini, suyu nasil bulabileceklerini, neyi yiyebileceklerini yada yemiyeceklerini ögreniyorlar. Biz bunlara ek olarak, nasil farkli sekillerde öldürebilecegimizi, nasil yok edebilecegimizi, nasil kirletebilecegimizi, insanlari nasil dolandirabilecegimizi, sömürmeyi, yemeyi daha cok sömürmeyi , hayaletleri, cinleri, tanrilari vs, ögreniyoruz. Ögretiyorlar. Birileri ögreniyor sonrada yeni nesile aktariyor ve bunlarda benligimize ilave oluyor.

Bir kayanin bir cimenin benligi yok mu? Burada aslinda neye canli neye cansiz dedigimiz tartisilir.Bizler gercekten canlimiyiz?
Doguyoruz, yasiyoruz ve ölüyoruz. Dogada bunu hersey yapiyor.Doguyorlar yasiyorlar ve ölüyorlar.sonra yine tekrar ediyor. Kayalar ufalaniyor, kuma dönüsüyor.Otlar kuruyor samana dönüsüyor ve sonra yine cikiyorlar.

..... sonra yine sacmalarim.

"Kim bu ben? " sorusunu ilk defa ne zaman Sordun?
7 yasinda degil, belki 20 yasindan öncede degil.
Bu soru bir birikimin sonucudur. Yapilan gözlemlerin, tecrübelerin ve tüm bunlar beni olusturduktan sonra olusan bu bilgi birikiminin kisa devre yapmasi sonucunda
kisa devre kötü anlamda degil. Bellekte biriken bilgiler paralelligin disina cikip bazen kesisiyorlar, bu da yeni sorulari getiriyor.
Isi karmasik ve icinden cikilamaz hale getiren bizleriz.
Böyle bir soru sorabildigine göre cok görmüs ve yasamis olmalisin.
Bir batinda 15 yavru doguran bir farenin yavrularini büyütüp hayatta tutabilmek icin sürekli Uyanik ve beslenmek durumunda olmasi gibi stresli ve kisa bir hayatin yok.
Gerci belki onlarda soruyordur kim bu ben diye, kim bilebilir. Onlarla konusamadiktan sonra

Bu durum ne zaman cok ilginc hale gelirdi biliyor musun?
Daha dogar dogmaz seni eline alan doktora "kim ulan bu ben" diye sorsaydin iste o zaman seninle birlikte icinde bir baskasininda dogdugunu düsünebilirdik. Öyle olmamis, gayet saglikli bir sekilde dogmussun.

Kafanin ici o Kadar mesgulki, yani sürekli bir aktivite icinde ve o düsünceler daldan dala dolasirken buraya kadar ulasiyor.
Icimizde bir baska ben yok, söylemek istedigim bu.
Bu soruyu bende cogu kez kendime sordum. Sorduranda bir baskasi degil benim, benim beynimin belleginin bana oynadigi bir oyun.
Bellekte ne varsa sende O'sun.

sonuçta, bir şeylerin farkına varmak ve etkiye tepki hareketlerde bulunmak canlı-cansız tüm varlıklarda var.
ama insandaki durum biraz farklı..
insanlar "farkında olduğunun farkındadırlar"
bir tür üst bilinç diyelim.

Bu cok bencilce bir düsünce bana göre:)
Henüz söylenmesi icin cok erken fakat,
 
dogru oldugunu varsayarsak "farkinda oldugunun farkinda olmaya" sebep olanin asiri bilgi depolamayla genislemeye mecbur kalan hafiza kartidir diyebilinir. O Kadar farkli bir yasam sürüyoruzki diger tüm canlilara göre ister istemez bir takim farkindaliklarimiz olusabiliyor.

Her insanın ruhuna yüklenen kişisel bilgilerin tümü benliktir,ruha yüklenen bilgi beyin aracılığı ile kişiyi yönetir.Beden ölünce beyin devre dışı kalır ve fiziki bedeni  ruh ve beyin yönetemez,ama ruha yüklenen Program kaybolmaz ve ölümden sonra da işlevini sürdürür ve ruhun akıbetini yönlendirir ve bu programın kullanılma şekline göre yaratıcı tarafından işleme tabi tutulur..

aklima evcil inekler geldi.
Insan olmadan doguramiyorlar, bizler olmasak nesilleri cok kisa bir sürede tükenirdi.

Belkide bir kac bin yil sonra insanin dogumundaki bu sürekli müdahelesi sonucu  kendi kendine dogurabime yetenegi zayiflayacak, dahada zorlasacak.
Kimbilir belki insanlar ana rahminde degilde yapay ortamlarda cogalmaya baslar ve bu yetenek tamamen ortadan kalkar.

Soruya dönersek eger beynimizdeki bu RAM ve DDR alani mekanikmis gibi davranip genisleme özelligi göstermeseydi  biz "kim bu ben " diye soramazdik. Bilgisayarlarda öyledir ya, RAM arttirmak icin kart eklersin, daha hizli calisir, hizli calisir,hizli düsünür yeni seyler de düsünür : ). Bazen cökme yada kendini kapama olabiliyor. XP yüklemeye elverisli bilgisayara WIN 7 yüklersen hic acilmayabilir yada acilir donar kalir.
Aramizda bu durumla yasayan insanlar var.Donmus, kitlenmis, yada bellegin yavas yavas silinmesi ve kendini yenilememesi sonucu bu soruyu asla soramayan yada bir daha soramayacak insanlar.
Iclerindeki o ben sanirim tam bir izdirabin icine giriyordur.

insan olmazsa doğal hayvan ve bitki türleri gelişecek.
insan ürünü türlerin çoğu tükenir ama yine de sağ kalanlar olacaktır.

insan beyni için doğal sıkıştırma ve şifreleme yöntemleri geliştirilebilir.
böylece daha ufak bir beyinle daha büyük beyin gücüne ulaşılabilir.

sonuçta bilinç denen şey kişiye özel.
bilinç; bedenden çıkartılıp başka bir bedene veya diske aktarılamıyor.

belki kafa nakli işe yarayabilir.
kafa nakli yapmaya çalışan kaçık bir italyan var.

matrixteki gibi veri aktarımı ise  şimdilik çok utopik ve sakıncalı yönleri var.

insan klonlama da bu konuda işe yaramaz gibi.
ama klonlama yoluyla kafasız insan yaratıp sonradan kafatası eklenirse yararlı olabilir.

bilinç bireyseldir.
peki ruh bireysel midir?

biz aslında ruh muyuz?
biz ve ruhumuz ayrı bilince sahip farklı canlılar mıyız?

iyi ruhlar ve kötü ruhlar var deniyor.
peki bu kötü ruhlar ahirette ne olacak?
iyi ruhlar ve kötü ruhlar allah ve şeytandan geliyorsa bilincimiz de onlara mı ait?

biraz daha sorarsam makine fıttıracak.

"beyin ölümü" deyince genelde "korteks ölümü" akla geliyormuş.
bu durumda beyin ve vücut çalışıyor ama bilinç yok oluyor.

korteksi ölmüş bu hastalar tuhaf hareketler yapıyorlarmış.
firavun gibi kollarını kaldırıp kavuşturuyorlarmış.  gülüyorlarmış.
bu nedenle sağlık çalışanları panik oluyormuş.

ama bu hareketler yanıltıcıymış.. çünkü hastanın iyileşmesi genelde olanaksızmış.
bu durumda ya hastanın organları başkalarına naklediliyormuş ya da aç bırakılıp ölüme terk ediliyormuş.

https://tr.wikipedia.org/wiki/Lazarus_refleksi
https://tr.wikipedia.org/wiki/Lazarus_sendromu

Aslinda " Icimde biri mi var" diye sormaktansa ,neden simdi, neden bir milyon yil önce degil,bir milyon yil sonra degilde.
Ve neden bu bedenleyim ve buradayim? Neden bir sülük ve baska bir gezegende degilim diye de sorulabilinir : )